CZY JEZUS JEST BOGIEM W POZOSTAŁYCH LISTACH PAWŁA?

(Czy Jezus jest Bogiem w innych tekstach Pawła?) Serveta ewangelikalnego

Większość trynitarzy Nowego Testamentu cytuje jedynie następujące fragmenty listów Pawła na poparcie swojej wiary, że Jezus jest BOGIEM: Rzymian 9:5; Flp 2:6-11; 1 Tym 2:5 i Tytusa 2:13 Niektóre z nich zawierają także inne fragmenty o mniejszym znaczeniu. Wielu chrześcijan wierzy, że 2 Koryntian 8:9 sugeruje wcielenie. Mówi: „Znacie bowiem łaskę Pana naszego Jezusa Chrystusa, że ​​będąc bogatym, dla was stał się ubogim, abyście wy przez jego ubóstwo stali się bogaci.” Powszechna interpretacja 2 Koryntian 8:9 mówi: „Bogaty” oznacza, że ​​Jezus istniał wcześniej w niebie jako osoba o statusie równym BOGU, Ojcu, a „biedny” i „ubóstwo” wskazują, że porzucił tę pozycję podczas swojej inkarnacji. Karl-Josef Kuschel stwierdza: „Tradycyjna egzegeza zawsze interpretowała ten fragment w sensie poprzedzającej istnienie chrystologii i wcielenia, tak jak robią to dzisiejsi egzegeci ze wszystkich obozów wyznaniowych”.

James Dunn i Maurice Casey twierdzą, że ten fragment ma coś wspólnego jedynie z chrystologią Adama. Dunn tak mówi o 2 Kor 8,9 i Flp 2,6-8: „Chociaż Jezus mógł cieszyć się bogactwem nieprzerwanej społeczności z BOGIEM, chętnie znosił ubóstwo wynikające z oddalenia Adama od BOGA – przez całą swoją posługę, ale szczególnie po jego śmierci – abyśmy mogli wejść w pełne dziedzictwo przeznaczone pierwotnie dla Adama.” John Macquarrie mówi: „Interpretacja Dunna pozwala nam zobaczyć spójną chrystologię Pawła w znacznie bardziej jednolity sposób, niż byśmy je widzieli w innym przypadku”.

Dość słabo udokumentowany wariant rękopiśmienny Ga 2,20 znany jest niemal wyłącznie biblistom. W większości tłumaczeń jest napisane: „syn Boży” . Wspomniany wariant należałoby przetłumaczyć jako „Bóg i Chrystus” , tak jakby Chrystus był BOGIEM. Wśród krytyków tekstu panuje jednak zgoda co do tego, że wariant ten powstał prawdopodobnie w wyniku prostego błędu kopisty podczas kopiowania.

W Liście do Efezjan 5:5 jest napisane: „Królestwo Chrystusa i Boga” . W XIX wieku kilku teologów zasugerowało, że leżący u podstaw tekst grecki można przetłumaczyć jako „Królestwo Chrystusa, który jest BOGIEM ” . Dzisiejszy konsensus przeczy tej idei, w związku z czym wariantu tego nie można już odnaleźć w nowszych tłumaczeniach. Podstawowe słowa mówią, że królestwo należy zarówno do Boga Ojca, jak i do Chrystusa.

Trynitarze powszechnie twierdzą, że „pełnia” , która mieszka w Chrystusie, oznacza, że ​​On jest BOGIEM. Paweł pisze: „Albowiem to jest Bóg [tj. Ojciec; w. 12] , aby w nim zamieszkała wszelka pełnia” (Kol 1,19 – Łk 84). A później wyjaśnia: „Bo w nim mieszka cieleśnie cała pełnia Bóstwa” (Kol 2,9). Ci trynitarze twierdzą również, że pełnia odnosi się do wszystkich boskich atrybutów BOGA i że Paweł w rzeczywistości w pełni utożsamił Jezusa z BOGIEM. Ale jest odwrotnie. Ta pełnia odnosi się do całkowitego samoobjawienia się Boga ludzkości. Paweł miał więc na myśli, że Jezus w pełni objawił BOGA, a nie, że Jezus jest BOGIEM. Na ten sam fakt zwraca uwagę autor Ewangelii Jana, gdy stwierdza, że ​​Jezus był „pełen łaski i prawdy” i że „z Jego pełności wszyscy otrzymaliśmy łaskę za łaską” (J 1,14+16). .

Obaj autorzy starali się opowiedzieć o tej pełni w Chrystusie, ponieważ walczyli z wczesnym gnostycyzmem. Jej przedstawiciele twierdzili, że ze względu na transcendencję BOGA pleroma (gr. „pełnia”) składa się z mnóstwa eonów , o których mówi się, że są to głównie anioły lub duchy pełniące rolę pośredników między BOGIEM a ludźmi. Zatem Chrystus był tylko jednym z tych eonów , który ma jedynie niewielki udział w pełni Bożej. Paweł i Jan przeciwstawili się temu poglądowi, głosząc, że cała pełnia Boga mieszka w Chrystusie. Paweł napisał, że w Chrystusie „są ukryte wszystkie skarby mądrości i wiedzy” (Kol 2,3). Paweł zwrócił się przeciwko religii synkretycznej, która panowała w Kolosach i w ten sposób przeniknęła do Kościoła. Religia ta była mieszanką żydowskich rytuałów, ascetycznych zachowań opartych na platońskim dualizmie, kultu mocy astralnych i niektórych innych wyłaniających się wierzeń gnostyckich, które również miały związek z tożsamością Jezusa. W swojej walce z nimi Paweł chciał jedynie powiedzieć, że „BÓG w Chrystusie” był w wszechogarniającej doskonałości (2 Kor 5:19), a nie, że Chrystus jest BOGIEM.

Wielu badaczy trynitarnego Nowego Testamentu cytuje 2 Tesaloniczan 1:12, Tytusa 2:13 i 2 Piotra 1:1 jako gramatycznie podobne teksty, które identyfikują Jezusa jako BOGA. We wszystkich trzech fragmentach występuje problem składniowy (kolejność słów), co powoduje pewną niejednoznaczność. Wielu z tych uczonych cytuje Tytusa 2:13, aby potwierdzić, że Jezus jest Bogiem, ale odrzucają go w pozostałych dwóch fragmentach. W prawie wszystkich współczesnych przekładach Biblii ten krytyczny porządek słów w 2 Tesaloniczan 1:12 został przetłumaczony w następujący sposób: „łaska BOGA naszego i Pana Jezusa Chrystusa” ; Zatem w „poglądzie dwóch osób” – BÓG, Ojciec i Jezus. Ale w New American Bible, najbardziej znanym tłumaczeniu dla katolików, jest napisane: „łaska naszego BOGA i Pana Jezusa Chrystusa”; dlatego identyfikuje Jezusa jako BOGA [to samo w jedności]. Paweł najprawdopodobniej miał w tym miejscu na myśli także to, co dwukrotnie napisał w pozdrowieniu tego listu: „BÓG, nasz Ojciec i Pan Jezus Chrystus” (w. 1+2).

Raymond E. Brown, jeden z najbardziej uznanych katolickich badaczy Nowego Testamentu drugiej połowy XX wieku, tak powiedział o tych słowach: „Większość interpretatorów akceptuje to rozróżnienie [między Ojcem a Jezusem], a najnowszy i obszerny komentarz katolicki twierdzi, że należy zaakceptować to rozróżnienie. Zatem tego wersetu nie można używać jako przykładu użycia określenia „BÓG” w odniesieniu do Jezusa”.

Uczeni twierdzą, że sześć poetyckich zwrotek (werset) zawartych w 1 Tm 3,16 pochodzi z przedpawłowego hymnu na cześć Chrystusa i ułożonych w porządku chronologicznym odnosi się do najważniejszych wydarzeń z życia Jezusa. Poprzedni trynitarze utrzymywali, że Jezus jest nazwany BOGIEM w pierwszym wersecie tekstu greckiego. W Wersji Króla Jakuba zostało to zatem przetłumaczone następująco: „BÓG objawił się w ciele” [także w: Luth 1912, Elbf 1906, Schlachter]. Jednakże dowody rękopisu są słabe w przypadku theos („BÓG”) i mocne w przypadku hos („the”) lub ho („on”). Z tego powodu cztery nowsze, wiodące greckie Nowe Testamenty zawierają hos, tak że w prawie wszystkich współczesnych przekładach jest napisane: „On” lub „Ten, który” . Paweł z pewnością nie mógł napisać „BÓG”, ponieważ w tym liście napisał, że BÓG jest niewidzialny (1 Tym. 1:17; 6:16). Trynitarny i krytyk tekstu Bruce Metzger wyjaśnia, że ​​theos może być albo nieszkodliwym błędem w transkrypcji, interpretacją tych sześciu wersetów, albo notatką na poparcie doktryny trynitarnej.

Ten artykuł jest autorstwa Kermita Zarleya (Serweta Ewangelickiego). Na jego stronie internetowej –servtustheevangelical.com – można przeczytać 50 takich artykułów w języku angielskim. Stanowią one streszczenie jego starannie opracowanej, dogłębnej biblijnie, 600-stronicowej książki zatytułowanej: Restytucja Jezusa Chrystusa (2008)