NATURA PREEGZYSTENCJI W NOWYM TESTAMENCIE

„W tradycji chrześcijańskiej Nowy Testament od dawna czytany jest przez pryzmat późniejszych soborowych wyznań wiary... Kiedy mówi się o Jezusie jako Synu Bożym, w I wieku miało to zupełnie inne znaczenie niż w okresie po nim Sobór Nicejski (325 r.). Mówiąc o jej preegzystencji, należy ją w większości, jeśli nie we wszystkich, rozumieć przez analogię do preegzystencji Tory, aby wskazać na wieczny Boski cel, który został przez nią spełniony, a nie jako Preegzystencja. -istnienie gatunku w pełni osobowego.” [1]

„Ugruntowane kościoły wyznają określoną naukę o Jezusie, ale badacze myśli wczesnochrześcijańskiej krytycznie badają argumenty, które doprowadziły do ​​tej nauki. Badacze Nowego Testamentu pytają, czy Nowy Testament w ogóle ich uczy, a historycy Kościoła zastanawiają się nad przepaścią istniejącą pomiędzy Jezusem a w pełni rozwiniętą wiarą chrześcijańską. Pytania te są bardzo niepokojące, ponieważ sugerują, że chrześcijaństwo może być w gorszym stanie, niż nam się wydaje. Może być tak, że nie jest to zasadniczo solidna konstrukcja, którą należy po prostu zmodernizować, ale taką, która wymaga radykalnego przeprojektowania… Nowy Testament nigdy nie sugeruje, że termin „Syn Boży” oznacza po prostu „BÓG”. 2]
[Jednak ewangelicy upierają się przy tym równaniu, jeśli ktoś chce być uważany za chrześcijanina!]

„Kiedy Żyd chciał opisać coś jako przeznaczone, mówił o tym tak, jakby to już „istniało” w niebie”. [3] [Dlatego stwierdzenia „przedegzystencjalne” w NT w rzeczywistości mają coś wspólnego z predestynacją i predestynacją. To Grecy źle zrozumieli ten typ żydowskiego myślenia i zamienili Jezusa w kosmiczną postać, która przybyła na ziemię z kosmosu. Ale czy taki Jezus jest człowiekiem? Czy taka osoba jest prawdziwym Mesjaszem Izraela?]

Wielu zaangażowanych chrześcijan jest obecnie przeszkolonych w zakresie gnostyckich i mistycznych tendencji, które wpływają na kościoły. Jednak wielu nie wie, że idee filozoficzne i mistyczne przenikały do ​​Kościoła od II wieku n.e. za pośrednictwem „Ojców Kościoła”, którzy byli przepełnieni filozofią pogańską i położyli podwaliny pod wyznania zwane obecnie „prawosławnymi”. Ziarno doktryny o Trójcy zostało zasiane w myśli Justyna Męczennika, apologety chrześcijańskiego z II wieku n.e. , który „znalazł w platonizmie najbliższe podejście do chrześcijaństwa i uważał, że nie jest konieczne zerwanie z jego duchem i zasadami, aby wejść w większe „Siły, które pracowały nad zmianą nauczania apostolskiego, pochodziły z pogaństwa… Nawyki umysłowe, które poganie wprowadzili do Kościoła, są wystarczające, aby zapobiec zepsuciu nauczania apostolskiego i wyjaśnić, co zaczęło się w okresie poapostolskim. ” [4]

Inteligentnych chrześcijan należy informować o tych zepsutych wpływach i o tym, jak są one „kanonizowane” przez wielu do dziś. Wnikliwość oznacza rozpoznanie różnicy między prawdą objawioną a pogańskimi naukami filozoficznymi, które powstały poza Biblią, a mimo to zepsuły to, co obecnie nazywa się „ortodoksją”.

Chciałbym prosić czytelnika, aby zastanowił się nad niszczycielskimi skutkami ignorowania żydowskiego sposobu myślenia zawartego w Biblii, która została napisana przez Żydów (z wyjątkiem Łukasza). Jest oczywiste, że jeśli Żydzi nie rozumieją „preegzystencji” tak, jak my ją rozumiemy, to jesteśmy wobec nich odpowiedzialni za niezrozumienie podstawowych pytań o to, kim jest Jezus. Istnieje duża różnica pomiędzy byciem z góry przeznaczonym lub z góry określonym a faktycznym istnieniem. Filozofia grecka wierzyła w „drugiego Boga”, nie-ludzkiego pośrednika między Stwórcą a światem. Ale prawdziwy Jezus jest „Człowiekiem Mesjaszem”, jedynym pośrednikiem między Bogiem a człowiekiem (1 Tym. 2:5). „Dla nas, chrześcijan, istnieje jeden Bóg Ojciec i jeden Pan Mesjasz” (1 Kor. 8:4-6). Zwróć szczególną uwagę na to, jak Paweł zdefiniował Jedynego BOGA.

Nowy Testament jest księgą na wskroś żydowską. Wszyscy jej autorzy byli Żydami, z wyjątkiem prawdopodobnie Łukasza (ale który był tak samo Żydem, jak każdy z autorów, ze względu na swą oczywistą radość z żydowskiego zbawienia [Jana 4:22] ofiarowanego w Jezusie zarówno Żydom, jak i poganom). Dzisiejsi czytelnicy Biblii podchodzą do podstawowych tematów biblijnych z głęboko zakorzenionym greckim poglądem na życie. Odziedziczyli to po kościołach i wczesnych postbiblijnych wyznaniach wiary, które przeoczyły fakt, że Jezus był Żydem, który myślał i nauczał w kategoriach żydowskich.

W tradycyjnym, wyznaniowym chrześcijaństwie istnieje tendencja antysemicka, którą należy rozpoznać i porzucić. Wywarło to dramatyczny wpływ na nauczanie chrześcijańskie. Wpłynęło to na sposób, w jaki definiujemy osobę Jezusa Mesjasza.

Idea, jakoby dusza oddzielała się od ciała i przeżywała oddzielona od ciała z pełną świadomością, jest ideą całkowicie nieżydowską (jest to także powszechna perspektywa w Starym Testamencie – a nowotestamentowa nauka o naturze ludzkiej opiera się na Starym Testamencie). Testament założony). Dzisiejsi czytelnicy Biblii są zszokowani, że w Biblii umiera cały człowiek i zapada w nieświadomość („sen”), a do życia powraca dopiero poprzez przyszłe zmartwychwstanie całego człowieka. Tradycyjne chrześcijaństwo w dalszym ciągu podtrzymuje błędny pogląd, że ludzie mają „nieśmiertelną duszę”, która potrafi przetrwać śmierć. Wielu czytelników Biblii nie zwróciło należytej uwagi na stwierdzenie zawarte w Słowniku interpretatorów Biblii:

„Żaden tekst biblijny nie upoważnia do twierdzenia, że ​​w chwili śmierci dusza oddziela się od ciała” [5].

Pomysł, że Jezus był naprawdę żywy i świadomy przed swoimi narodzinami w Betlejem, jest także pomysłem całkowicie nieżydowskim. W myśli hebrajskiej człowiek nie istnieje świadomie przed narodzeniem. Preegzystencja dusz należy do świata filozofii greckiej i w nią wierzyli niektórzy ojcowie kościoła (zwłaszcza filozoficznie i mistycznie myślący Orygenes). Nie byli jednak w stanie zaczerpnąć tej idei z Biblii.

Częścią pokuty jest chęć przyznania się, że zostaliśmy oszukani, że nie mieliśmy wystarczających informacji, aby podejmować dobre decyzje w kwestiach biblijnych.

Niezwykle ważnym faktem, który musimy poznać, zanim spróbujemy zrozumieć, kim był Jezus, jest to, że:

„Kiedy Żyd mówił, że coś jest «przeznaczone», myślał, że to już «istniało» w wyższej sferze życia. Historia świata jest zatem z góry przeznaczona, ponieważ w pewnym sensie już istnieje, a zatem jest ustalona. Tę typowo żydowską koncepcję predestynacji można odróżnić od greckiej idei preegzystencji poprzez dominację idei „preegzystencji” w boskim przeznaczeniu .” [6]

Nasi eksperci teologiczni mówią nam dalej, że ten typowy typ żydowskiego myślenia jest wyraźnie przedstawiony w 1 Liście Piotra. To od razu przypomina nam, że Piotr nie porzucił swojego żydowskiego (opartego na Biblii hebrajskiej) sposobu myślenia, kiedy został chrześcijaninem. Piotr skierował swój list „do obcych wybranych w opatrznościowym rozproszeniu ( prognozie ) BOGA Ojca” (1 Piotra 1:1-2). Piotr wierzył, że wszyscy chrześcijanie byli przeznaczeni, ale to nie znaczy, że wszyscy istnieliśmy wcześniej!



Nauczanie Piotra o rzeczach przyszłych jest przepojone tą samą ideą, że wszystko jest z góry przeznaczone w wielkim planie BOŻYM. BÓG widzi wszystko wyłożone przed Nim. Ci, którzy mają dar Ducha Świętego, podzielą Bożą perspektywę i rozpoznają przez wiarę, że realia Bożego planu staną się w przyszłości rzeczywistością dopiero na ziemi. Według Piotra przewidziana była nie tylko śmierć Mesjasza za nasze grzechy, ale także osoba samego Mesjasza (1 Piotra 1:20). Piotr używa tego samego słowa do opisania „istnienia” Syna Bożego w Bożym planie, którego użył także do opisania „istnienia” kościoła chrześcijańskiego (w. 2).

Chociaż Mesjasz był przewidziany (jeszcze nie znany, ale przepowiedziany, tak jak Jeremiasz przed swoimi narodzinami; Jr 1:5), zaistniał on dopiero w chwili swoich narodzin (Łk 1:35). Jest to typowo żydowski sposób rozumienia Bożego planu zbawienia dla ludzkości. ON realizuje plan we właściwym czasie.

Rodzaj „preegzystencji”, o którym mówi Piotr, jest typem, który pasuje do środowiska żydowskiego, a nie do greckiej atmosfery późniejszego postbiblijnego chrześcijaństwa.

„Nie mamy prawa twierdzić, że Piotr był zaznajomiony z ideą preegzystencji Chrystusa z Ojcem przed Wcieleniem [nie mamy zatem racji twierdzić, że Piotr był trynitarzem!]. Ta idea niekoniecznie jest zawarta w jego opisie Chrystusa jako „stworzonego przed założeniem świata”, ponieważ chrześcijanie również są obiektami Bożej opatrzności. Jedyne, co możemy powiedzieć, to to, że wyrażenie pro kataboles kosmou [przed założeniem świata] potwierdza zakres i wagę posługi Chrystusa i dzieła wykraczającego poza codzienność... Piotr nie posługiwał się swoją wiarą w boskość Chrystusa w celu potwierdzenia jego Preegzystencja się rozszerzyła: jego chrystologia jest bardziej podobna do chrystologii z pierwszych rozdziałów Dziejów Apostolskich niż do chrystologii Jana i Pawła. [7]

Piotr, jako czołowy apostoł (Mateusz 10:1), nie miałby sympatii dla trynitarnego czy ariańskiego poglądu na Jezusa (porównywalnego z dzisiejszymi Świadkami Jehowy).

Zauważamy również, że na Piotra przyszłe zbawienie chrześcijan, królestwo, które mają odziedziczyć po powrocie Chrystusa, również czeka już w niebie, „gotowe do objawienia się w czasie ostatecznym” (1 Piotra 1:10-11). Drugie Przyjście będzie zatem „apokalipsą”, czyli objawieniem tego, co już „istnieje”, ale jest jeszcze ukryte przed naszymi oczami. Dlatego mówi się o Jezusie, że był „przewidywalny” i czekał, aż BÓG objawi mu się we właściwym czasie (1 Piotra 1:20). Ani królestwo Boże, ani Jezus tak naprawdę nie istniały wcześniej. Ale były one zaplanowane już przed założeniem świata.

Paweł używa tej samej koncepcji i języka, mówiąc o przyszłym zmartwychwstaniu i nieśmiertelności świętych. Mówi, że „mamy” już budynek od BOGA, „dom odpowiedni na przyszły wiek”. [8] Nasze przyszłe ciała zmartwychwstałe już „istnieją” w Bożym planie i dlatego można je uważać za rzeczywiste, ponieważ jest to pewne jest to, że zostaną one ujawnione w przyszłości. W tym sensie już je „mamy”, chociaż oczywiście jeszcze ich nie mamy dosłownie. To samo tyczy się skarbu, który mamy w niebie. On jest nam obiecany na naszą przyszłość. Otrzymamy to dziedzictwo jako nagrodę (Kol. 3:24), gdy Chrystus sprowadzi je z nieba na ziemię podczas swego przyszłego przyjścia.

Predestynacja, a nie dosłowna preegzystencja

Kiedy już zrozumiemy ten fundamentalny fakt żydowskiej (i biblijnej) teologii i myśli, nie będzie trudno uporządkować nasze rozumienie innych fragmentów, w których ta sama zasada „istnienia” odnosi się do rzeczywistego objawienia, którą można znaleźć dopiero później. Oto, co mówi Jezus w Ewangelii Jana 17,5: „ A teraz uwielbij mnie, Ojcze, u siebie tą chwałą, którą miałem u ciebie, zanim świat powstał. Na podstawie 2 Koryntian 5:1 chrześcijanin w przyszłości, po zmartwychwstaniu w chwili powrotu Chrystusa, będzie mógł powiedzieć, że teraz otrzymał to, co już „miał” wcześniej, w sensie: co było w Bożym planie wobec był zdeterminowany. Mówi się, że chrześcijanie mają skarb w niebie (Marek 10:21); jest to nagroda przechowywana u BOGA teraz i przeznaczona do przekazania w przyszłości. Oznacza to po prostu, że pewnego dnia w przyszłości chrześcijanie „odziedziczą królestwo przygotowane dla nich od założenia świata ! ” (Mat. 25:34).

Kiedy Jezus mówi, że „miał” chwałę, o którą się tutaj modli (Jana 17:5), po prostu prosi o chwałę, o której wiedział, że BÓG przygotował dla niego od początku. [9] Ta chwała istniała w Bożym planie i w tym sensie Jezus już ją „miał”. Zauważmy, że Jezus nie powiedział: „Oddaj mi chwałę , którą miałem, gdy żyłem z Tobą, zanim się urodziłem”. Ta idea byłaby całkowicie obca judaizmowi. Wczytywanie idei pogańskich w teksty Pisma Świętego jest całkowicie niepotrzebne, a nawet błędne, jeśli mają one dla nas zdrowy sens w kontekście żydowskim. Ciężar dowodu spoczywa na tych, którzy wierzą w dosłowną preegzystencję, aby wykazać, że tekstów nie można wyjaśnić w ich własnym kontekście żydowskim.

Tak zwane „preegzystencja” Jezusa w Ewangelii Jana wskazuje na jego „istnienie” w Bożym planie. Wprowadzenie języka niebiblijnego wpłynęło na Kościół. W języku greckim istnieje odpowiednie słowo na określenie „prawdziwej” preegzystencji ( Prouparchon ). Bardzo znaczące jest to, że nie pojawia się ono nigdzie w Piśmie Świętym, ale można je znaleźć w pismach Ojców greckich z II wieku. Greccy interpretatorzy Pisma Świętego nie zrozumieli hebrajskich kategorii myślenia, w jakich napisano Nowy Testament.

Tak zwana „przedludzka egzystencja” Chrystusa w Biblii odnosi się do wcześniejszej egzystencji Jezusa w planie i wizji BOGA . Preegzystencja w Biblii nie oznacza tego, co rozumie się przez nią w późniejszych wyznaniach wiary: rzeczywistego, świadomego istnienia Syna Bożego przed jego narodzinami, czasem, kiedy wszedł na ziemię i przyjął ludzką kondycję, przechodząc przez łono swojej matki.

Żydowska i biblijna koncepcja preegzystencji ma ogromne znaczenie dla zrozumienia przez Jezusa siebie jako Syna Człowieczego. Syn Człowieczy znajduje się w Księdze Daniela. On „preegzystuje” tutaj tylko w tym sensie, że BÓG pozwala nam dostrzec go w swoim planie na przyszłość. Syn Człowieczy jest człowiekiem – to właśnie oznaczają te słowa. Jan chce, abyśmy zrozumieli, że ludzki Mesjasz był w niebie przed swoimi narodzinami (w Bożym planie) i był widziany w wizji przyszłości Daniela (Dan. 7; Jana 6:62). Po wniebowstąpieniu Jezus przyjął stanowisko, które wcześniej było dla niego przygotowane w Bożym planie. Żaden tekst nie mówi, że Jezus wrócił do Boga (Upostrepho), ale idea ta została niesprawiedliwie zaimportowana do niektórych współczesnych tłumaczeń na język angielski w celu wsparcia „ortodoksji”. Takie błędy w tłumaczeniu greckiego „idź do Ojca”, jak „wróć do Ojca”, opowiadają swoje własne historie. 10 Tłumaczenia Biblii zostały zniekształcone, aby odzwierciedlić tradycyjne, postbiblijne wyobrażenia o Jezusie.

Syn Człowieczy nie jest aniołem. Żaden anioł nigdy nie został nazwany „Synem Człowieczym” (=członek rodzaju ludzkiego – nie bez powodu preferował samookreślenie Jezusa). Nazywanie Mesjasza aniołem oznaczałoby pomieszanie kategorii. Dlatego uczeni słusznie podają, że idea preegzystencji Mesjasza „przed jego narodzinami w Betlejem” jest nieznana judaizmowi. według pochodzenia:

„‚Judaizm nigdy nie wiedział nic o szczególnej preegzystencji Mesjasza, która poprzedzała jego narodziny jako istoty ludzkiej’” (Dalman, Words of Jesus, s. 128-32, 248, 252). Nie da się poważnie utrzymać dominacji tej idei w żadnym kręgu żydowskim. Judaizm nic nie wiedział o [dosłownie] istniejącym wcześniej doskonałym człowieku.” [11]

Twierdzenie, że jesteś „przed Abrahamem” (Jana 8:58), nie oznacza, że ​​pamiętasz, że żyłeś, zanim się urodziłeś. To myślenie na wzór Greków, którzy wierzyli w preegzystencję dusz. W myśli hebrajskiej Nowego Testamentu można „preegzystować” jako część planu BOGA, tak jak istniały wcześniej przybytek, świątynia, pojednanie i inne ważne elementy boskiego celu. W tym sensie Mojżesz również „istniał wcześniej” , zgodnie z cytatem, który omówimy później . Apostoł Jan mógł także powiedzieć, że Chrystus został zabity „od założenia świata” (Obj 13:8). Wszystko to dostarcza nam niezwykle cennych wskazówek na temat sposobu, w jaki pisarze Nowego Testamentu rozumieli „preegzystencję”.

W Biblii hebrajskiej istnieje kilka przykładów czasu przeszłego, które w rzeczywistości odnoszą się do przyszłych wydarzeń. Są one „przeszłe”, ponieważ opisują wydarzenia określone w Bożym dekrecie i dlatego mają gwarancję, że się urzeczywistnią. Czytelnicy Biblii lekceważą ten bardzo żydowski sposób myślenia, dochodząc pochopnie do wniosku, że kiedy Jezus powiedział, że „miał” chwałę u Ojca, zanim świat powstał, miał na myśli, że już wtedy żył (Jana 17:5). Z pewnością z zachodniej perspektywy tradycyjne rozumienie jest rozsądne. Ale czy nie możemy oddać chwały Mesjaszowi, próbując zrozumieć jego słowa w ich własnym, hebrajskim kontekście? Czy Biblii nie należy interpretować w świetle jej własnego kontekstu, a nie naszych późniejszych wyznań wiary?

Brak preegzystencji Jezusa u Mateusza, Marka i Łukasza

Wymowne milczenie na temat realnej preegzystencji Chrystusa panuje u Mateusza, Marka, Łukasza, Piotra, w Dziejach Apostolskich i w całym Starym Testamencie. Nie tylko nie wskazują na przedludzkiego syna BOŻEGO, ale wręcz zaprzeczają tej idei, mówiąc o pochodzeniu ( genezie) Jezusa (Mateusza 1:18) i jego poczęciu jako syna (Mateusza 1:20) w Łono Maryi mówi. [12] Należy pamiętać, że dla arian i trynitarzy, którzy wierzą, że Jezus został poczęty w wieczności na długo przed swoim poczęciem/poczęciem w Maryi, oznaczałoby to drugie poczęcie. [13] Łukasz nic nie wie o takim pomyśle. Bezstronni czytelnicy zobaczą (co przyznaje wielu ekspertów biblijnych), że Jezus z Mateusza, Marka, Łukasza, Dziejów Apostolskich i Piotra jest istotą ludzką, stworzoną w momencie swego „poczęcia” i narodzin, podobnie jak wszystkie inne osoby ludzkie. Nie istniał wcześniej. Mateusz mówi nawet o „Rodzaju” Jezusa w Ewangelii Mateusza 1:18.

Jest to poważne oszustwo w stosunku do ewangelii, którą napisał Jan, jeśli rozumieć ją jako nauczającą innego Jezusa niż Mateusz, Marek i Łukasz – tego, który w rzeczywistości jest aniołem lub BOGIEM pojawiającym się jako człowiek. Taki nieludzki Mesjasz jest obcy nie tylko reszcie Nowego Testamentu, ale także całemu Bożemu objawieniu w Starym Testamencie w odniesieniu do Jego opisu nadchodzącego Mesjasza. Powtórzonego Prawa 18:15-18 wyraźnie mówi, że Mesjasz będzie pochodził z rodziny izraelskiej . W tym ważnym tekście chrystologicznym jest wyraźnie powiedziane, że Mesjasz nie jest BOGIEM, lecz Bożym agentem, który narodzi się spośród ludu. Wszyscy Żydzi, którzy z radością oczekiwali Mesjasza, oczekiwali osoby ludzkiej, a nie anioła, a tym bardziej samego Boga! Chociaż Żydzi nie rozumieli, że Mesjasz narodzi się w sposób nadprzyrodzony, to cudowne poczęcie zostało faktycznie przepowiedziane (Izajasz 7:14; Mat. 1:23). Jednakże nigdzie nie wspomniano o „przedludzkim” Mesjaszu.

Według Izajasza 44:24, BÓG nie miał towarzyszy w pierwotnym stworzeniu. W Ewangeliach Jezus przypisywał stworzenie Ojcu (Marek 10:6; Mat. 6:30; Łk 12:28) i nie pamiętał, aby brał udział w pierwotnym stworzeniu. Jeśli Jezus naprawdę był stwórcą nieba i ziemi z pierwszego rozdziału Księgi Rodzaju, dlaczego o tym nie pamiętał? Dlaczego wyraźnie mówi, że BÓG był Stwórcą? Odpowiedź jest taka, że ​​Jezus działał w żydowskich i biblijnych ramach biblijnego dziedzictwa, które otrzymał i którego nie przyszedł, aby „zniszczyć”.

Duch Boży jest dostępny dla wierzących. Kiedy nauczą się myśleć jak BÓG, podzielą pogląd, że BÓG „ powołuje do życia to, czego nie ma ” (Rzymian 4:17). Błędem jest mylenie „istnienia” w Bożym planie z rzeczywistą preegzystencją i w ten sposób stwarzanie Jezusa, który nie jest naprawdę człowiekiem. Chrystus biblijnego oczekiwania jest osobą ludzką, poczętą w sposób nadprzyrodzony. Największą chwałą jego osiągnięcia dla nas jest fakt, że był prawdziwie człowiekiem. Został kuszony. Ale BÓG nie może ulegać pokusom (Jakuba 1:13).

Apostoł „skała”, któremu Jezus dał polecenie „paszenia owiec moich”, udzielił nam wspaniałej lekcji zrozumienia znaczenia preegzystencji jako uprzedniej wiedzy i przeznaczenia. To właśnie Piotr, którego wiedza o tym, że Jezus jest Mesjaszem, został przyjęty przez Jezusa z entuzjastyczną aprobatą (Ew. Mateusza 16:16-18). Piotr i Jan zrozumieli, że chwała, którą Jezus już „miał”, była tą samą chwałą, która została już „dana” wierzącym po czasach Jezusa (który zatem jeszcze się nie narodził, kiedy Jezus to powiedział) (Jana 17:22 ). ). Oznacza to jedynie, że rzeczy ustanowione w Bożych dekretach „istnieją” w sensie innym niż realna egzystencja. Musimy zdecydować, czy chcemy rozumieć język Nowego Testamentu jako Amerykanie czy Europejczycy, czy w zgodzie z Jezusem i jego żydowską kulturą. Werset z Apokalipsy mówi o rzeczach, które „istnieły”, zanim zostały stworzone: „…istnieją i zostały stworzone!” (Ap 4,11). [14] Ich stworzenie było zgodne z pierwotnym planem BOGA, aby je stworzyć.

Znajomość tła Nowego Testamentu ujawnia, że ​​Żydzi wierzyli, że Mojżesz również „istniał wcześniej” w Bożych zamierzeniach, chociaż w rzeczywistości nie był to świadomy człowiek:

„Dlatego mówi Pan świata: Stworzył bowiem świat dla swego prawa, ale nie objawił go od początku świata, pierwocin stworzenia, aby w ten sposób przekonać pogan... Dlatego mnie wybrał i znalazł który od początku świata był przygotowany, aby być pośrednikiem tego przymierza” (Testament Mojżesza, 1:13, 14). (Tłumaczenie Emila Kautzscha, 1900)

Jeśli w BOŻYM planie był przewidziany Mojżesz, jest to całkowicie logiczne, że Mesjasz był celem, dla którego BÓG wszystko stworzył. Można zatem powiedzieć, że wszystko zostało stworzone przez Chrystusa. Z szacunku dla objawionego planu Boga i honoru ludzkiego Zbawiciela, powinniśmy starać się zrozumieć Jego tożsamość w kontekście Jego własnego hebrajskiego kontekstu.

Norweski uczony Sigmund Mowinckel dał nam doskonałe wyjaśnienie żydowskiego rozumienia „preegzystencji” w swojej doskonałej książce „ The One That Comes ”:

„To, że każdy wyraz... woli Bożej wobec świata, Jego zbawczej rady i celu , jest obecny od początku w Jego Duchu lub Jego „Słowie”, jest oczywistym sposobem powiedzenia, że ​​nie dzieje się to przez przypadek, ale następuje poprzez rozwinięcie i wyrażenie Bożej istoty [por. Jana: „Słowo było u BOGA i było Bogiem”]. To przypisanie preegzystencji wskazuje na religijne znaczenie najwyższego rzędu. Teologia rabiniczna mówi o Prawie, o Bożym tronie chwały, o Izraelu i innych ważnych przedmiotach wiary, jako o rzeczach stworzonych przez Boga i obecnych już u Niego przed założeniem świata. To samo tyczy się Mesjasza. Mówi się, że jego imię istniało wcześniej u Boga w niebie, że zostało ustanowione przed światem i że jest wieczne.

Nie chodzi tu jednak o realną preegzystencję w węższym i aktualnym sensie. Wynika to jasno z faktu, że Izrael jest objęty tymi wcześniej istniejącymi rzeczami. Nie oznacza to, że naród Izraela lub jego przodkowie istnieli w niebie dawno temu, ale że Kościół Izraela, lud Boży, był obecny w umyśle BOGA od wieków jako jednostka w Jego planie… Dotyczy to wszelkich odniesień do preegzystencji Mesjasza. To jego „imię”, a nie sam Mesjasz, o którym mówi się, że był obecny u BOGA przed stworzeniem. W Pesikta Rabbati 152b jest powiedziane, że „Król Mesjasz narodził się od początku stworzenia świata, gdyż powstał w zamyśle BOGA , zanim świat został stworzony”. wieczność polega na tym, że Mesjasz powinien powstać i dokonać swego dzieła na świecie, aby wypełnić wieczny Boży cel odkupienia” (s. 334).

Teza wprowadzona przez „Ojców Kościoła” o poglądach pogańskich i filozoficznych, że Jezus był albo drugim „członkiem” bóstwa (którego przyjęła później ortodoksja), albo stworzonym aniołem (w co wierzą arianie, a w dzisiejszych czasach Świadkowie Jehowy) ma swoje uzasadnienie ten szeroko dyskutowany problem natury Chrystusa w odniesieniu do bóstwa z chrztu i prawdziwego mesjaństwa Jezusa oraz jego mesjańskiego przesłania o królestwie Bożym kryją się za mgłą. Jezus z Nazaretu jest tym, co stało się ze Słowa (Mądrości Bożej) Jana 1:1. [15] Jako istota ludzka jest wyjątkowym wyrazem Bożej mądrości. To była mądrość BOGA, która istniała od początku i ta mądrość stała się osobą w chwili poczęcia Jezusa. To stwierdzenie pozostawia nienaruszoną wielką podstawową naukę, że Jedyny BÓG jest Ojcem i że Jezus jest Panem Mesjaszem, a nie BOGIEM PANEM. [16] To pierwsi greccy ojcowie kościoła wprowadzili ideę „liczbowego drugiego Boga”.

wprowadziły zamieszanie w kwestii monoteizmu judeochrześcijańskiego. [17]

Bardzo znamienne jest to, że Paweł często mówi o ewangelii jako o tajemnicy ukrytej w zamysłach BOŻYCH „od niepamiętnych czasów”. [18] Mówi także, że Syn Boży „wyszedł/narodził się” z niewiasty i z nasienia Dawida (Rzym. 1:3; Gal. 4:4). Nie do pomyślenia jest, aby Paweł mógł wierzyć w preegzystencję Syna. Twierdzenie, że Syn powstał w chwili swoich narodzin, nie byłoby prawdziwe, gdyby w rzeczywistości istniał zawsze. O wiele rozsądniej jest założyć, że Paweł zgadza się z Piotrem, że Mesjasz był ukryty w Bożych zamierzeniach i został objawiony, gdy wypełnił się czas. [19] Paweł wierzył, że „ w Jezusie wszystko zostało stworzone ” (Kolosan 1:16). Nie powiedział, że wszystko zostało stworzone „przez Niego”.

Wreszcie, wysoce nierozsądnym jest twierdzenie, że „Mądrość” z Księgi Przysłów („Mądrość kobiety”) była w rzeczywistości istniejącym wcześniej Jezusem Synem. Nie powinno być trudno zauważyć, że „mądrość” jest tutaj uosobieniem boskiego atrybutu, a nie osoby. Dowód na to można znaleźć nie tylko we wszystkich ważniejszych komentarzach biblijnych, ale także bardzo wyraźnie w samym tekście: „Ja, mądrość, mieszkam roztropnie…” (Przysłów 8:12). Jeśli Mądrość jest naprawdę jedynym (męskim) Synem BOŻYM, to kim jest Roztropność?

Istniejące wcześniej intencje i personifikacje są częścią literatury judaizmu. Nie ma istniejącego wcześniej Mesjasza niebędącego człowiekiem. Mesjaszowi niebędącemu człowiekiem znacznie bliżej jest do pogańskiej idei wcześniej istniejących dusz i gnostyckich „aionów”. To właśnie to wczesne natarcie pogaństwa, niestety, zaczęło psuć wiarę, jak już ostrzegali Piotr i Paweł. (2 Piotra 2; Dzieje Apostolskie 20:29-31).



To natarcie pogaństwa doprowadziło do bardzo dziwnych stwierdzeń na temat Jezusa. Jego „przedludzka egzystencja” sygnalizuje, że nie jest on prawdziwym człowiekiem. Zanim się urodził, istniał jak anioł. To jest bliskie poglądowi, że „bogowie zstąpili w postaci ludzi”. Taki Jezus brzmi bardziej jak postać pogańskiego zbawiciela. W świecie hellenistyczno-rzymskim było wielu takich kosmicznych zbawicieli. Ale był tylko jeden Mesjasz, którego tożsamość była znana na długo przed jego narodzinami. Został przepowiedziany (1 Piotra 1:20) i wyjdzie z domu Izraela jako Izraelita z pokolenia Judy (Powtórzonego Prawa 18:15-18; Dzieje Apostolskie 3:22; 7:37). Ten ważny tekst w Księdze Powtórzonego Prawa 18 ściśle stwierdza, że ​​obiecanym przedstawicielem BOGA nie będzie PAN BÓG , ale raczej Jego rzecznik (Księga Powtórzonego Prawa 18:16-17). Chrześcijanie powinni zachować ostrożność w deklarowaniu wierności takiemu Zbawicielowi. Oddawanie czci Zbawicielowi w oparciu o fałszywe idee jest obarczone niebezpieczeństwem oddawania czci innemu Zbawicielowi. Wyznanie wiary Jezusa jest właściwym wyznaniem wiary dla chrześcijan (Mk 12,28 i nast.) . Jak wie wielu teologów, to wyznanie wiary nie jest wyznaniem wiary trynitarnej. Jedyny BÓG Izraela i Jezusa był i jest Ojcem (Jana 17:3; Jana 5:44; 1 Tym 2:5; 1 Kor 8:4-6), „jedynym BÓG” (Jana 5:44), „jedyny prawdziwy BÓG” (Jana 17:3).

Jana 1:1

Chrystologia, nauka o tym, kim jest Jezus, ma związek z uzasadnionym stwierdzeniem na temat związku Jezusa z jedynym BOGIEM Izraela. Nie ma wątpliwości, że dla pierwszych chrześcijan Jezus „miał wartość i rzeczywistość BOŻĄ”. Nie oznacza to jednak, że wierzyli, że Jezus jest „BOGIEM”. Niektórzy uważają, że apostoł Jan przedstawił Jezusa w kategoriach metafizycznych, które przemawiałyby do ludzi w świecie greckim, którzy myśleli w kategoriach abstrakcyjnych idei znanych myśli hellenistycznej. „Prawosławie” twierdzi, że Jan jest pomostem do świata greckiej metafizyki – metafizyki, która pomogła ukształtować Jezusa soborów kościelnych.

Sugerujemy, abyśmy najpierw sprawdzili, czy Jana można łatwo zrozumieć w odniesieniu do jego skądinąd bardzo żydowskiego podejścia. Dlaczego powinniśmy próbować czytać Jana tak, jakby był uczniem żydowskiego Filona lub pogańskich religii misteryjnych? Dlaczego Jana należy uważać za zwolennika dogmatycznych wniosków znacznie późniejszych soborów kościelnych? Czy nie powinniśmy tego rozumieć na tle starotestamentowego świata idei? „Wiemy”, mówi czołowy biblista, „że Jan był pełen pism Starego Testamentu. Jeśli chcemy zrozumieć historyczne korzenie koncepcji logos [słowa] Jana tak, jak on sam je rozumiał, musimy wrócić do tych wersetów.” [20]

Poważnym błędem jest czytanie Jana 1:1 w taki sposób, jakby ten werset miał na myśli: „Na początku był Syn Boży, a Syn był z Ojcem, a Syn był Bogiem”. [21] Nie o to tu chodzi. tak napisał Jan. Niemiecki poeta Goethe miał trudności z udoskonaleniem tego tłumaczenia: „Na początku było słowo, znaczenie, moc lub czyn”. Wybrał „czyn”. Jest bardzo bliski intencji Johannesa. Ewangelista chciał powiedzieć: „Stwórczy umysł BOGA działał od wieków”.

Dobrze to ujął czołowy brytyjski biblista: „Kiedy Jan przedstawiał wieczne Słowo, nie miał na myśli istoty w jakikolwiek sposób oddzielonej od Boga ani „hipostazy”. Późniejszych dogmatycznych rozróżnień trynitarnych nie należy odczytywać w myśli Jana... w świetle filozofii, która nie była jego... Nie wolno nam czytać Jana w świetle dogmatycznej historii trzech stuleci, która następuje po pismach. ..Poszli ewangeliści.” [22]

Aby zrozumieć Jana (i resztę Nowego Testamentu), musimy zwrócić szczególną uwagę na dziedzictwo kulturowe Jana, które nie było światem filozofii greckiej, w którym około 300 lat później wyłoniły się dogmatyczne wyznania wiary. Kiedy Jana czyta się w świetle jego hebrajskiego pochodzenia, nie oferuje on żadnego wsparcia dla doktryny o Jezusie, który jest „Bogiem Synem”, wieczną, niestworzoną osobą w trójjedynym Bóstwie:

„Język autora będzie nas dezorientował, jeśli nie będziemy mieli wewnętrznego związku z jego myślą... Ewangelista Jan przyjął dobrze znane określenie logos, nie zdefiniował go, ale rozwinął, co przez to miał na myśli... Pomysł był częścią Starego Testamentu i jest zintegrowany z całą wiarą religijną i doświadczeniem Pism Hebrajskich. Jest to najwłaściwsze określenie, aby wyrazić jego przesłanie. Dla człowieka „Słowo” jest wyrazem jego „ducha”, a duch stanowi jego zasadniczą osobowość. Każdy duch musi się wyrażać, gdyż prawdziwą naturą ducha jest działanie... Dlatego Jan mówi o „Słowie”, które było u BOGA i było Boskie, aby wyrazić swoje przekonanie, że BÓG zawsze był duchem aktywnym i objawiającym Jest. BÓG ze swej natury nie może siedzieć w niebie i nic nie robić. Kiedy Jezus mówi w dalszej części Ewangelii: „Ojciec mój działa aż dotąd”, ma na myśli to, co mówi Ewangelista w pierwszym wersecie prologu.

„Język Jana nie jest językiem definicji filozoficznych. John ma umysł „konkretny” i „prezentacyjny”. Niezrozumienie Jana [w jego prologu] doprowadziło wielu do wniosku, że jest on „ojcem metafizycznej [tj. trynitarnej] chrystologii” i w ten sposób odpowiedzialny za późniejsze kościelne zaciemnienie etycznych i duchowych akcentów Jezusa… Ewangelista to zrobił nie myśleć w kategoriach „istoty” – kategorii tak nieodłącznej dla greckiego umysłu.” [23]

W wnikliwym artykule w Biblical Review J. Harold Ellens wskazuje, że tytuły takie jak Syn Boży, używane w czasie pisania Nowego Testamentu, „nigdy nie miały na celu opisu osób, o których mowa, a które miały być opisane jako istoty boskie. Miały raczej na myśli, że osoby te zostały napełnione boskim duchem, czyli Logosem. Tytuły odnosiły się do ich zadań i cech jako ludzi BOŻYCH, a nie do tego, że są Bogiem. Idea, że ​​człowiek jest Bogiem, była niewątpliwie ideą grecką lub hellenistyczną. Dlatego też wczesne debaty teologiczne, począwszy od połowy II wieku, toczyły się głównie pomiędzy Antiochią, centrum chrześcijaństwa żydowskiego, z jednej strony, a chrześcijaństwem aleksandryjskim, na które duży wpływ miały spekulacje neoplatońskie, z drugiej strony. Zasadniczo argument judeochrześcijański miał tendencję do twierdzenia, że ​​znali Jezusa i Jego rodzinę oraz że był on istotą ludzką, wielkim nauczycielem, wypełnionym boskim Logosem… Aleksandryjczycy przeszli. Argumenty trwały w tej czy innej formie, aż frakcja Cyryla z Aleksandrii w końcu zwyciężyła dla wysoce zmitologizowanego Jezusa o boskiej istocie. Cyrylowi udało się zamordować innych biskupów, którzy stanęli mu na drodze.

„Do czasów Soboru Nicejskiego w roku 325 n.e. ten aleksandryjski pogląd na wysoką chrystologię był dominujący, choć nie został bezsprzecznie kwestionowany przez antiocheński pogląd na niską chrystologię. Od Nicei po Chalcedon perspektywa spekulatywna i neoplatońska zyskała popularność i w roku 451 n.e. stała się ortodoksyjną doktryną chrześcijańską. Niestety, to, co teologowie głównych soborów ekumenicznych mieli na myśli, mówiąc o takich tytułach wyznaniowych, jak Syn Boży, było odległe od tego, co te same tytuły oznaczały w Ewangeliach. Wyznania wiary przemawiały do ​​greckich koncepcji filozoficznych; Ewangelie wypowiadały się w kategoriach judaizmu z czasów Drugiej Świątyni... Biskupi soborów powinni byli przyznać, że przesunęli podstawy z metafor hebrajskich na ontologię grecką, skutecznie porzucając prawdziwego Jezusa Chrystusa.” [24]

Nietrudno zrozumieć, że porzucono Biblię, gdy podstawowym terminom, takim jak Syn Boży, nadano nowe i niebiblijne znaczenie. Sobory kościelne pod wpływem greckiego spekulatywnego neoplatonizmu zastąpiły nowotestamentowego Syna Bożego Bogiem, Synem, stworzonym przez filozofię. Kiedy inne znaczenie tytułu zastępuje pierwotne, powstaje nowe przekonanie. To nowe przekonanie stało się „ortodoksją”. Upierała się przy swoich naukach pod groźbą ekskomuniki i potępienia (Wyznanie Atanazjańskie). Nicejska dogmatyczna „ortodoksja” usunęła Jezusa z jego hebrajskiego środowiska, zniekształcając Ewangelię Jana, próbując dopasować Jana do filozoficznej formy „ortodoksji”. I tak pozostało do dziś.

Aby odwrócić te tragiczne wydarzenia, konieczna jest rewolucja. Nadejdzie, gdy chrześcijanie wezmą osobistą odpowiedzialność za kontakt z Biblią i studiowanie jej przy użyciu wszystkich narzędzi, którymi dzisiaj dysponujemy. Kluczem do właściwego zrozumienia Biblii jest uznanie, że Biblia jest żydowską biblioteką ksiąg i że Jezus był Żydem wypełnionym Biblią hebrajską (Starym Testamentem).

Należy zdemaskować ukryte pogaństwo w chrześcijaństwie. Historia prawosławia ukazuje znaki ducha bardzo odległego od ducha Jezusa. Osoby kwestionujące „ortodoksję” często były traktowane surowo. [25] Tłumacz pyta:

„W jaki sposób religia miłości stała się odpowiedzialna za niektóre z najgorszych okrucieństw i niesprawiedliwości, jakie kiedykolwiek przyniosły ludzkości wstyd? ... Kościół prześladował religię bardziej okrutnie niż jakakolwiek inna... Nasze przekonania religijne opierają się na tradycyjnych ramach i wielu z nas jest niezwykle zdenerwowanych, gdy kwestionuje się stabilność tych ram. Przeciętny katolik [i to samo dotyczy wielu protestantów] opiera się na nieomylności swojego kościoła, którą zwykle akceptował bez dalszych badań. Prawie niemożliwe jest dla niego przyznanie się, że jego Kościół się mylił i sankcjonował ohydne zbrodnie. [26]

monoteizm

Ani Paweł, ani żaden inny pisarz biblijny nigdy nie oświadczył, że „jest jeden Bóg: Ojciec, Syn i Duch Święty”! Nie można przytoczyć żadnego przykładu spośród tysięcy wystąpień słów Jahwe (ST) i BÓG (NT), które rzekomo oznaczają „Bóg w trzech osobach”. Trójjedyny Bóg jest obcy Biblii. Należy dokładnie rozważyć słowa Pawła: „że nie ma Boga, jak tylko jeden... mamy tylko jednego Boga, Ojca (1 Kor. 8:4 i 6). Jest też tylko jeden Pan Jezus, Mesjasz (1 Kor 8,6). Ale on jest Panem Chrystusem (Łk 2,11; Psalm 110,1), Synem jednego Boga, swoim Ojcem.

Dwóch najważniejszych aktorów Biblii opisanych jest w cennym słowie Bożym, które w NT jest cytowane częściej niż jakikolwiek inny werset z Biblii hebrajskiej: Psalm 110, 1. Tam przemawia jedyny BÓG, „Jahwe”. Pan Dawida, do którego zwraca się Adoni („mój Pan”). Adoni w swoim 195-krotnym wystąpieniu nigdy nie oznacza jedynego BOGA. Zawsze odnosi się do ludzkiego (lub czasami) anielskiego przełożonego, innego niż BÓG. Jezus jest Panem Dawida, o którym mowa w Psalmie 110:1. Został Panem i Mesjaszem – stworzonym przez swego BOGA i Ojca (Dz 2,34-36).

Z szacunku i czci dla Jezusa, Mesjasza, chrześcijanie powinni przyjąć jego żydowskie wyznanie wiary z Marka 12:28 i nast.: „ Słuchaj, Izraelu, Pan, nasz Bóg, jest Panem jedynym. " BÓG jest jednym Panem. Jezus jest drugim Panem. To czyni dwóch panów, ale wyznanie wiary zna tylko jednego Pana, który jest BOGIEM (Powtórzonego Prawa 6:4; Marka 12:28 i nast.). Takie jest wyznanie wiary Jezusa, a zatem oryginalne i autentyczne credo chrześcijańskie. Jest to także credo Pawła. Obyśmy wszyscy z radością przyjęli to credo i przyłączyli się do Jezusa Mesjasza historii.



Przypisy:

1 Maurice Wiles, The Remaking of Christian Doctrine, The Hulsean Lectures, 1973, Londyn: SCM Press, 1974.

2 Don Cupitt, Debata o Chrystusie, Londyn: SCM Press, 1979, s. VII, 4.

3 EG Selwyn, Pierwszy List Piotra, s. 124.

4 GT Purves, DD, Świadectwo Justyna Męczennika dla wczesnego chrześcijaństwa. Nowy Jork: Randolph and Co., 1889, s. 167.

5 Vol. 1, s. 802. Zobacz dalej nasz artykuł: „Czy dusze idą do nieba?”

6 EC Dewick, Primitive Christian Eschatology, The Hulsean Prize Essay for 1908, Cambridge University Press, 1912, s. 253, 254.

7 EG Selwyn, First Epistle of St. Peter, Baker Book House, 1983, s. 248, 250. Zaprzeczamy twierdzeniu, że Piotrowa koncepcja Jezusa różni się od koncepcji Pawła i Jana. Jest wysoce nieprawdopodobne, aby apostołowie mieli odmienne zdanie na temat Jezusa.

8 2 Kor. 5, 1. To jest prawidłowe tłumaczenie słowa aionios, czyli przynależności do nadchodzącej epoki królestwa, a nie „wiecznego”. Nie oznacza to oczywiście, że ciało przyszłości jest doczesne. Daje nieśmiertelność i dzięki temu istnieje na zawsze. Jednakże nabycie tego ciała jest wielkim wydarzeniem nadchodzącej epoki, rozpoczętym wraz ze zmartwychwstaniem.

9 Synoptyczny sposób wyrażenia tej samej myśli polega na mówieniu o królestwie „przygotowanym od założenia świata” (Mt 25,34).

10 Zobacz NIV w Jana 16:28.

11 Charles Gore, Wiara w Chrystusa, John Murray, 1923, s. 31.

12 Zwróćcie uwagę na błędy w naszych przekładach Biblii: Tekst nie mówi o poczęciu, ale o „spłodzeniu” Ojca z Ducha Świętego. To działanie ojca powołuje syna do istnienia. Syn Boży, Mesjasz, jest osobą stworzoną w sposób nadprzyrodzony, drugim Adamem. Zwróć także uwagę na wzmiankę w Dziejach Apostolskich 13:33 o „zmartwychwstaniu” Jezusa, która wskazuje, że BÓG powołuje go do istnienia. Werset 34 mówi o jego późniejszym zmartwychwstaniu.

13 Justyn Męczennik jest być może pierwszym ojcem kościoła, który mówił o spłodzeniu Syna przed pierwszym rozdziałem Księgi Rodzaju (tj. przed stworzeniem). Nie dostarcza jednak żadnego biblijnego wsparcia dla takiej przedurodzeniowej koncepcji Syna. Według Biblii Syn Boży został poczęty w łonie matki w chwili poczęcia, jak wszystkie osoby ludzkie. Justyn różni się od Mateusza tym, że Syn przyszedł „przez” Marię. Mateusz wierzy, że przyszedł „od” Marii. Wskazuje to na zmianę myślenia, która nastąpiła około roku 150 n.e. i która dała początek późniejszym sformułowaniom trynitarnym.

14 Użycie czasownika „było” jest interesujące w świetle alternatywnego odczytania Jana 17,5, w którym czytamy: „chwała, którą miałem u was, zanim świat powstał”. (a nie nad przedludzkim Jezusem), o co Jezus prosi, aby było ono dane jemu (Jan 17,5) i jego uczniom (Jan 17,22). (Ewangelia według Jana, Doubleday, 1970, s. 743). Należy również zauważyć, że Augustyn i wielu innych interpretatorów Biblii nie znajduje dowodów na dosłowną preegzystencję w Ewangelii Jana 17:5.

15 Jana 1:14 Jezus ucieleśnia mądrość Bożą, jak również ucieleśnia „zbawienie” BOŻE (Łk 2:30).

16 Powtórzonego Prawa 6:4; Ocena. 12, 29 i nast.; 1 Kor 8:4-6; 1 Tym 2:5; Jana 17:3; 5, 44.

17 Dialog 56, 62, 128, 129. Justyn wierzył, że Syn został poczęty przed stworzeniem w Księdze Rodzaju,

ale nie żeby zawsze był synem. Dlatego Justyn nie był trynitarzem.

18 Efezjan 3:9; Kol 1:26; 2 Tym 1:9; Tytusa 1, 2; 1 Piotra 1:20; Obj 13:8

19 Zwracamy uwagę na uzasadniony protest Jamesa Dunna przeciwko komentarzowi Cranfielda do Rzymian 1:4. „Nie zmartwiony użyciem przez siebie anachronicznych kategorii, Cranfield w dalszym ciągu argumentuje, że Paweł zamierzał ograniczyć zastosowanie słowa „rozpoczął” do natury ludzkiej przyjętej przez Jedynego (Syn Boży, w. 3)” (Rzymian 1-8). s. 15). Cranfield stara się uzasadnić „ortodoksję” słów Pawła. Ale Paweł nie był ani „ortodoksyjnym” trynitarzem, ani „niekonwencjonalnym” arianinem.

20 CJ Wright, „Jesus the Revelation of God”, w: The Mission and Message of Jesus: An Exposition of the Gospels in the Light of Modern Research, Nowy Jork: EP Dutton and Co., 1953, s. 677.

21 porównaj bardzo mylącą parafrazę Żywej Biblii: „Zanim powstało cokolwiek innego, Chrystus był u Boga. On zawsze żył i jest samym Bogiem. On stworzył wszystko, co istnieje, nie istnieje nic, czego by nie stworzył” (Jana 1:1-2).

22 CJ Wright, „Jesus the Revelation of God”, s. 707. 23 Tamże, s. 707, 711.

24 Zobacz „The Ancient Library of Alexandria” w Bible Review, luty 1997 i dalsze komentarze w BR, czerwiec 1997 (podkreślenie moje).

25 Wymownego przykładu błędnej gorliwości i okrucieństwa religijnego dostarcza relacja o brutalnym prześladowaniu przez Kalwina i egzekucji hiszpańskiego lekarza i uczonego, który kwestionował doktrynę Trójcy, w: Marian Hillar, The Case of Michael Servetus (1511-1553): Punkt zwrotny w walce o wolność sumienia, Edwin Mellen Press, 1997.

26 Dean WR Inge, A Pacifist in Trouble, Londyn: Putnam, 1939, s. 180, 181.

Źródło: www.restaurationfellowship.org