WYPACZENIE MONOTEIZMU

Ukryty błąd w tradycyjnej doktrynie chrześcijańskiej: wypaczenie monoteizmu
przez Friedricha Loofa (historyk Kościoła, 1858-1928)

Apologeci [tacy jak Justyn Męczennik w połowie II wieku] położyli podwaliny pod odwrócenie chrześcijaństwa w objawione [ filozoficzne] nauczanie. W szczególności ich chrystologia miała katastrofalny wpływ na rozwój . Uznając przeniesienie koncepcji syna na preegzystującego Chrystusa za oczywiste, umożliwili pojawienie się problemu chrystologicznego z IV wieku; Przesunęli punkt wyjścia myślenia chrystologicznego ( od Chrystusa historycznego do preegzystencji), zepchnęli życie Jezusa w cień wcielenia; Łączyli chrystologię z kosmologią, ale nie potrafili ich powiązać z soteriologią. Ich doktryna o Logosie nie jest „wyższą” chrystologią niż to było zwykle stosowane; raczej odbiega od prawdziwie chrześcijańskiego uznania Chrystusa: to nie Bóg objawia się w Chrystusie, ale Logos, Bóg pozbawiony mocy, Bóg, który jako Bóg jest podporządkowany Bogu najwyższemu (podrzędność lub podporządkowanie).

Friedrich Loofs, Przewodnik po studiach nad historią dogmatów, część pierwsza, rozdział II, § 18 Chrześcijaństwo jako filozofia objawiona. Greccy apologeci s. 129; czwarta edycja; Max Niemeyer Verlag 1906

Ten niszczycielski rozwój jest dokładnie odzwierciedlony w dzisiejszym popularnym głoszeniu ewangelii.

D. James Kennedy pisze: „Wiele osób uważa dzisiaj, że istotą chrześcijaństwa są nauki Jezusa; Ale tak nie jest... Chrześcijaństwo nie opiera się na naukach Jezusa, ale na osobie Jezusa jako Boga w ciele, który przyszedł na świat, aby wziąć na siebie naszą winę i umrzeć za nas
. Wiem, że Jezus jest Bogiem”, Truths That Transform, 17 listopada 1989)